Inleiding
Ik heb dit boek gekozen omdat het een erg spannende inleiding had. Ik vond het ook een erg mooie voorkant hebben, en de ondertitel daarop was erg pakkend. Daarom wilde ik dit boek graag lezen. Nadat ik de eerste pagina's had gelezen wilde ik zeker verder lezen, dat heb ik ook gedaan en daar heb ik geen spijt van. In dit leesverslag zult u meer te weten komen over dit spannende verhaal. Ik heb ook een samenvatting voor u. Na het gelezen te hebben zult u begrijpen wat ik bedoel. Dit zijn niet de enige dingen waarmee u meer te weten komt over mijn boek. Zo vertel ik: de zakelijke gegevens, mijn mening en komt u nog wat te weten met twee verwerkingsopdrachten.
Zakelijke gegevens
Titel: Trash
Auteur: Andy Mulligan
Vertaling: Esther Ottens
Aantal bladzijden: 263
Uitgeverij: Gottmer
Oorspronkelijke uitgever: David Fickling Books
Plaats waar uitgeverij gevestigd is: Haarlem
Plaats waar de oorspronkelijke uitgever gevestigd is: Oxford
Jaar van uitgave: 2011
Titel: Trash
Auteur: Andy Mulligan
Vertaling: Esther Ottens
Aantal bladzijden: 263
Uitgeverij: Gottmer
Oorspronkelijke uitgever: David Fickling Books
Plaats waar uitgeverij gevestigd is: Haarlem
Plaats waar de oorspronkelijke uitgever gevestigd is: Oxford
Jaar van uitgave: 2011
Samenvatting
Rafaël is een jongen die op een vuilnisbelt woont samen met zijn tante, neefjes en beste vriend Gardo. Gardo en Rafaël wonen er al veertien jaar. Ze leven van dag tot dag en hopen maar dat ze niet ziek worden. Ze zijn zogenaamde 'vuilpikkers' op de grote vuilstortplaats Behala De jongens zoeken vooral naar plastic en ander materiaal dat geld oplevert.
Rafaël is s'avonds nog gewoon aan het zoeken naar dingen die hij altijd zoekt totdat hij ineens een tasje vindt, met daarin een sleutel, portemonnee, legitimatiebewijzen en foto's. Het tasje is van ene José Angelico, en de foto's van zijn dochtertje Pia Dante Angelico. Al snel blijkt dat de sleutel heel belangrijk is, de politie zoekt er naar en zet de achtervolging in. Het mysterie dat achter de sleutel schuilgaat, heeft te maken met een geheime code en een corrupte politicus. De jongens vinden een vriend, die het nog slechter heeft dan zij zelf en tussen de ratten woont en daarom ook zo genoemd wordt. Bij "Rat" verstoppen ze het tasje. Met zijn drieën gaan ze verder met dit spannende raadsel. Ze komen erachter dat de sleutel voor een kluisje op het station is. Daar vinden ze de code. Hij is gericht aan ene Gabriel Orlondriz. Ze bezoeken hem en komen erachter dat de code is te ontcijferen met zijn bijbel, maar hij overlijdt vlak na dat gesprek. Dus hebben ze die bijbel niet. Ze spreken met een van de bewakers af dat ze hem krijgen. Maar die krijgen ze niet zomaar. Ze spreken met hem af in een theehuis. Daar krijgen ze hem. Gardo was er al op voorbereid dat ze hem niet zomaar zouden krijgen, dus had hij zijn haak meegenomen. Toen hij de bijbel in handen had en weg wilde rennen, werd hij vast gehouden. Hij sloeg zich los met zijn haak en ze rennen met zijn drieën weg. Ze zijn de politie niet voor de eerste keer te slim af. Uiteindelijk ontrafelen ze de code en komen erachter dat ze naar een begraafplaats midden in de stad moeten. Eerst kunnen ze daar niks vinden, maar dan draaien ze zich om... Eerst moeten ze nog zoeken naar de familie, na een tijdje vinden ze hen. Daar zien ze ook dat Pia Dante dood zal moeten zijn, want ze zien haar graf. Zijn vrouw en zoontje waren al dood. De jongens vinden het erg zielig voor José Angelico. Maar dan zien ze dat ze bovenop haar graf zit. Ze denken even dat ze spoken zien, maar het is haar echt. Pia Dante wacht hier al een week op haar vader om hun wekelijkse bezoek aan het graf van haar moeder en broertje te doen. Maar José Angelico is dood. Vermoord door de politie. Ze vinden in het graf van Pia Dante zes miljoen dollar, gestolen van de corrupte vice-president Zapanta. José Angelico had het gestolen terwijl hij aan het werk was en de vice-president op vakantie was. De jongens gaan eerst samen met Pia Dante naar de missieschool tegenover Behala. Daar hadden ze geld gestolen en dat brengen ze nu terug. Ze zijn zo blij met het geld dat ze alle vier een rugzak vullen met geld en de rest over Behala heen strooien.Het verhaal wordt vanuit wisselend perspectief verteld, dat maakt het een leuk verhaal.
Mening
Ik vond het boek erg spannend. Het boek was zo spannend omdat de jongens eigenlijk nooit veilig waren. Altijd zat de politie hen op de hielen. En steeds moesten ze weer op de vlucht. Op een gegeven moment moesten de jongens ook weg gaan zonder afscheid te nemen. Dat lijkt mij erg lastig. Het is zo'n goed boek dat je op zo'n moment je ook helemaal in kan leven. Het is dan zo spannend of zo zielig.
Fragment 1: ''Misschien had Marco niet verwacht dat ik het op eens op een lopen zou zetten, maar ik had van tevoren bedacht hoe ik het zou aanpakken en ik herinnerde me dat de keuken vlakbij was, en daar zou ik dus op afgaan. ik sprong op en rende er naar toe, maar ik was niet snel genoeg en hij kreeg me te pakken: hij dook zo ongeveer over de tafel heen en greep me schreeuwend vast, en de kopjes kletterden p de grond en het geld vloog alle kanten op, de hele zaak door. Hij liet me half los, in paniek door het geld denk ik, dus mijn ene arm was weer vrij. Ik spartelde als een vis en zag dat er iemand door de zaak op ons af kwam rennen. Ik hoorde iemand op een fluitje blazen, en mensen begonnen te schreeuwen, de hand kneep harder in mijn arm, maar ik rukte en trok, vechtend voor mijn leven, denk ik, en Marco schreeuwde: '' ik heb hem! Ik heb hem!. '' En toen had ik mijn haak in mijn hand.''
(256)
Ik vond het verhaal van het boek heel onvoorstelbaar. Dat er mensen zo kunnen leven, ongelooflijk. het is zo zielig. De jongens en mensen die daar wonen hebben absoluut geen toekomst. ze leven werken en wonen op de vuilnisbelt, dat is niet alleen in dit boek zo maar dat gebeurt ook echt. Echt onvoorstelbaar. En dat de jongens dan op een dag toch iets vinden waardoor ze wel een toekomst hebben is zo mooi en onvoorstelbaar.
Fragment 2: ''Mijn naam is Rafael Fernandez en ik kom van de vuilstort. Mensen zeggen tegen me: "Je weet natuurlijk nooit wat je vindt als je in al dat afval rommelt. Misschien is vandaag wel je geluksdag.'' Tegen die mensen zeg ik: '' Vriend ik denk dat ik wel weet wat ik vind." Ik weet wat iedereen vind, want ik weet wat we al die jaren dat ik werk gevonden hebben, en dat is al veertien jaar. Een woord: ''stuppa''. En dat is- sorry dat ik iets lelijks zeg- ons woord voor mensenpoep.''
(168)
Het boek zet mij ook enorm aan het denken. Ik zie nu in dat het leven niet altijd zoals in Nederland is. De politie in dat land is zo wreed niet normaal. In Nederland is de politie volgens mij tegen mishandeling en daar mishandelt de politie gewoon jongens.
Fragment 3: '' Ik vermoord je vuile leugenaar(zegt de politie)!'' Hij sprong op me af en ik viel achterover, maar de politieman ving me op en de man greep me bij mij keel. Hij duwde me tegen de muur, en dat was het moment dat ik het niet meer hield en zomaar... zo langs mijn benen, want ik hield het niet meer, zo bang was ik, en ik begon te stinken en ik schreeuwde: Ik heb geen tasje gevonden , m'neer!'' " Naar buiten met hem. weg met hem!'' Ik werd opgetild en ze droegen me naar het raam.''
(145)
Opvallendste fragment
Het opvallendste fragment vond ik toen Rafaël meegenomen werd naar het politiebureau. Hij moet in een busje stappen. Iedereen van de vuilstort staat erbij en wil niet dat hij weggaat. Ze smeekten de politie om hem los te laten, gingen tussen de auto en hem in staan hij wist niet wat hem overkwam. Dat iedereen hem zo belangrijk vindt en voor hem klaar staat vind ik erg indrukwekkend. Dat fragment was erg spannend, als je dat leest wil je niet dat hij meegenomen wordt. Het is best heftig want je weet dat hij opgepakt kan worden omdat hij dingen heeft gedaan die eigenlijk niet mogen en dat het strafbaar is. Rafaël is ook erg in shock op dat moment dus het dringt niet echt in hem door, dat is best raar. Dat fragment is zeker niet rustgevend en ik wilde toen ook echt in het boek verder lezen.
Kopie op pagina 72:
"Ik had niet gedacht dat ze mij mee zouden nemen, want niemand had iets tegen mij gezegd. Ik zag die jonge politieagent weer, zag hem met zijn hoofd naar mij wijzen en begreep dat ze over mij stonden te praten. Toch was het een verrassing - geen idee waarom - toen er twee agenten naar mij toe kwamen. En me bij mijn armen pakten. Het wordt heel moeilijk om hierover te schrijven, over het volgende stuk, maar ik ben de enige die het kan doen. Ik wist niet wat ik toen moest doen. Ik gaf geen kik. En ik verroerde me niet. Ik was te bang om adem te halen en wist niet naar wie van de mannen ik moest opkijken. Gardo was meteen bij me en pakte me vast en ratelde van: " waarom doen jullie dat? wat heeft hij gedaan?" Aan een stuk door. Mijn tante begon te gillen en liet zich op de grond vallen. Meteen was er een heleboel drukte, en ik begreep hoe belangrijk het was dat ze me niet meenamen. Mensen schreeuwden, sommigen smeekten de agenten me los te laten en gingen tussen de auto en mij in staan. Een van de busjes was gestopt en een paar agenten kwamen teruggelopen, maar voor ik meer kon zien, werd ik met mijn armen op mijn rug naar de auto met het geopende portier geduwd. Garde sloeg een arm om me heen, maar iemand duwde hem opzij en ik hoorde hem boven iedereen uit schreeuwen, tot een van zijn ooms hem vastpakte. "
Rafaël is s'avonds nog gewoon aan het zoeken naar dingen die hij altijd zoekt totdat hij ineens een tasje vindt, met daarin een sleutel, portemonnee, legitimatiebewijzen en foto's. Het tasje is van ene José Angelico, en de foto's van zijn dochtertje Pia Dante Angelico. Al snel blijkt dat de sleutel heel belangrijk is, de politie zoekt er naar en zet de achtervolging in. Het mysterie dat achter de sleutel schuilgaat, heeft te maken met een geheime code en een corrupte politicus. De jongens vinden een vriend, die het nog slechter heeft dan zij zelf en tussen de ratten woont en daarom ook zo genoemd wordt. Bij "Rat" verstoppen ze het tasje. Met zijn drieën gaan ze verder met dit spannende raadsel. Ze komen erachter dat de sleutel voor een kluisje op het station is. Daar vinden ze de code. Hij is gericht aan ene Gabriel Orlondriz. Ze bezoeken hem en komen erachter dat de code is te ontcijferen met zijn bijbel, maar hij overlijdt vlak na dat gesprek. Dus hebben ze die bijbel niet. Ze spreken met een van de bewakers af dat ze hem krijgen. Maar die krijgen ze niet zomaar. Ze spreken met hem af in een theehuis. Daar krijgen ze hem. Gardo was er al op voorbereid dat ze hem niet zomaar zouden krijgen, dus had hij zijn haak meegenomen. Toen hij de bijbel in handen had en weg wilde rennen, werd hij vast gehouden. Hij sloeg zich los met zijn haak en ze rennen met zijn drieën weg. Ze zijn de politie niet voor de eerste keer te slim af. Uiteindelijk ontrafelen ze de code en komen erachter dat ze naar een begraafplaats midden in de stad moeten. Eerst kunnen ze daar niks vinden, maar dan draaien ze zich om... Eerst moeten ze nog zoeken naar de familie, na een tijdje vinden ze hen. Daar zien ze ook dat Pia Dante dood zal moeten zijn, want ze zien haar graf. Zijn vrouw en zoontje waren al dood. De jongens vinden het erg zielig voor José Angelico. Maar dan zien ze dat ze bovenop haar graf zit. Ze denken even dat ze spoken zien, maar het is haar echt. Pia Dante wacht hier al een week op haar vader om hun wekelijkse bezoek aan het graf van haar moeder en broertje te doen. Maar José Angelico is dood. Vermoord door de politie. Ze vinden in het graf van Pia Dante zes miljoen dollar, gestolen van de corrupte vice-president Zapanta. José Angelico had het gestolen terwijl hij aan het werk was en de vice-president op vakantie was. De jongens gaan eerst samen met Pia Dante naar de missieschool tegenover Behala. Daar hadden ze geld gestolen en dat brengen ze nu terug. Ze zijn zo blij met het geld dat ze alle vier een rugzak vullen met geld en de rest over Behala heen strooien.Het verhaal wordt vanuit wisselend perspectief verteld, dat maakt het een leuk verhaal.
Fragment 1: ''Misschien had Marco niet verwacht dat ik het op eens op een lopen zou zetten, maar ik had van tevoren bedacht hoe ik het zou aanpakken en ik herinnerde me dat de keuken vlakbij was, en daar zou ik dus op afgaan. ik sprong op en rende er naar toe, maar ik was niet snel genoeg en hij kreeg me te pakken: hij dook zo ongeveer over de tafel heen en greep me schreeuwend vast, en de kopjes kletterden p de grond en het geld vloog alle kanten op, de hele zaak door. Hij liet me half los, in paniek door het geld denk ik, dus mijn ene arm was weer vrij. Ik spartelde als een vis en zag dat er iemand door de zaak op ons af kwam rennen. Ik hoorde iemand op een fluitje blazen, en mensen begonnen te schreeuwen, de hand kneep harder in mijn arm, maar ik rukte en trok, vechtend voor mijn leven, denk ik, en Marco schreeuwde: '' ik heb hem! Ik heb hem!. '' En toen had ik mijn haak in mijn hand.''
Ik vond het verhaal van het boek heel onvoorstelbaar. Dat er mensen zo kunnen leven, ongelooflijk. het is zo zielig. De jongens en mensen die daar wonen hebben absoluut geen toekomst. ze leven werken en wonen op de vuilnisbelt, dat is niet alleen in dit boek zo maar dat gebeurt ook echt. Echt onvoorstelbaar. En dat de jongens dan op een dag toch iets vinden waardoor ze wel een toekomst hebben is zo mooi en onvoorstelbaar.
Fragment 2: ''Mijn naam is Rafael Fernandez en ik kom van de vuilstort. Mensen zeggen tegen me: "Je weet natuurlijk nooit wat je vindt als je in al dat afval rommelt. Misschien is vandaag wel je geluksdag.'' Tegen die mensen zeg ik: '' Vriend ik denk dat ik wel weet wat ik vind." Ik weet wat iedereen vind, want ik weet wat we al die jaren dat ik werk gevonden hebben, en dat is al veertien jaar. Een woord: ''stuppa''. En dat is- sorry dat ik iets lelijks zeg- ons woord voor mensenpoep.''
Het boek zet mij ook enorm aan het denken. Ik zie nu in dat het leven niet altijd zoals in Nederland is. De politie in dat land is zo wreed niet normaal. In Nederland is de politie volgens mij tegen mishandeling en daar mishandelt de politie gewoon jongens.
Fragment 3: '' Ik vermoord je vuile leugenaar(zegt de politie)!'' Hij sprong op me af en ik viel achterover, maar de politieman ving me op en de man greep me bij mij keel. Hij duwde me tegen de muur, en dat was het moment dat ik het niet meer hield en zomaar... zo langs mijn benen, want ik hield het niet meer, zo bang was ik, en ik begon te stinken en ik schreeuwde: Ik heb geen tasje gevonden , m'neer!'' " Naar buiten met hem. weg met hem!'' Ik werd opgetild en ze droegen me naar het raam.''
Korte verwerkingsopdracht
Korte verwerkingsopdracht
1. Eigenlijk speelt het hele verhaal zich hier af: de vuilnisbelt van Behala.
Ik kies bij dit plaatje een van de eerste fragmenten: Rafael en Gardo stellen zichzelf en hun familie voor. Ze leven op de vuilnisbelt, werken op de vuilnisbelt en slapen op de vuilnisbelt. Ze laten in dit fragment zien hoe zij aan dat kleine beetje geld dat ze hebben komen: Goed papier verzamelen en inleveren. Door buitenstaanders wordt vaak gevraagd aan de kinderen of ze nog wel eens iets interesants vinden, ze antwoorden: Soms wel meneer of soms wel mevrouw. Maar wat ze eigenlijk bedoelen nee nooit. tot dat Rafael ineens een wel heel geheimzinnig tasje vindt.
2.Dit is waar het echte verhaal begint: de politie komt vragen naar het tasje dat Rafael die avond er voor gevonden had, waarom zouden ze dat doen?
's Morgens vroeg op vrijdag ochtend de dag na dat Rafael het tasje gevonden heeft, komt de politie ernaar vragen. dit moest wel een heel bijzonder tasje zijn anders kwam de politie er nooit naar vragen. Rafael wist gelijk toen hij de politie zag dat hij niks ging bekennen. maar zijn tante had daar andere gedachtes over, ze zouden heel wat geld krijgen als ze dat tasje gaven.Zijn tante zei tegen de politie: ''ja meneer, mijn neefje heeft gisteravond iets gevonden.'' Rafael zei toen '' nee, dat was maar een schoen.'' Maar vanaf dat moment waren Rafael en zijn vriend Gardo verdachten.
2.Dit is waar het echte verhaal begint: de politie komt vragen naar het tasje dat Rafael die avond er voor gevonden had, waarom zouden ze dat doen?
's Morgens vroeg op vrijdag ochtend de dag na dat Rafael het tasje gevonden heeft, komt de politie ernaar vragen. dit moest wel een heel bijzonder tasje zijn anders kwam de politie er nooit naar vragen. Rafael wist gelijk toen hij de politie zag dat hij niks ging bekennen. maar zijn tante had daar andere gedachtes over, ze zouden heel wat geld krijgen als ze dat tasje gaven.Zijn tante zei tegen de politie: ''ja meneer, mijn neefje heeft gisteravond iets gevonden.'' Rafael zei toen '' nee, dat was maar een schoen.'' Maar vanaf dat moment waren Rafael en zijn vriend Gardo verdachten.
3. Dit is het eerste doel uit het tasje: de kluisjes op het station.
Er zat een sleutel in het tasje, geld met portemonnee en legitimatie bewijzen. Rafael en Gard wisten gelijk dat ze het meeste aan de sleutel zouden hebben. Dus dachten ze na waar deze sleutel voor zou kunnen zijn? Maar eerst wilden ze het tasje verstoppen want de politie zal binnenkort alle huizen overhoop halen, behalve een: het huis van Rat (Jun-Jun). Daar zal de politie nooit gaan zoeken want niemand wist dat het er uberhaubt was. Het lag achter een smal kanaal op de vuilnisbelt op een plek waar je niet zou denken dat er iemand leeft. Dat was dus wel zo. Rat (Jun-Jun) woont er helemaal alleen. Daar verstopten ze het tasje en bespraken iets over de sleutel: rat wist waar de sleutel vandaan kwam, nadat hij een tijd op het station geleefd had wist hij dondersgoed hoe de kluissleutels eruitzagen. Dat was een kluissleutel van het station. Een paar dagen later gaan ze met zijn drieën naar station, openen het kluisje en vinden een brief. De brief konden de jongens niet lezen omdat het niet bestond uit letters maar uit cijfers. Hij was gericht aan ene Gabriel Orlondriz hij zat in de gevangenis.
4. Als gardo terug rent van de politie dan lijkt het wel alsof hij oneindig doorrent.
De politie komt nog meerdere malen terug en de laatste keer nemen ze Rafael mee. alle bewoners van de vuilnisbelt proberen het tegen te houden, maar dat lukt niet. Hij wordt meegenomen naar het politiebureau. Daar ondervragen ze hem naar het tasje. Hij doet alsof hij niks weet. Zelfs als ze hem uit het raam hangen en dreigen hem te laten vallen zegt hij niks. hij wordt mishandelt. Na wat flinke pakken slaag mag hij weg. hij heeft een bloedneus en heel wat blauwe plekken. hij rent en rent. Het was nog best een stuk van de vuilnisbelt naar het politiebureau en andersom. het lijkt wel of hij eeuwig doorrent, zeker nu het avond is lijken de straten nog langer. opeen gegeven moment begint het te regenen. Je zal enken dat hij dat niet fijn vond, maar hij vond het heerlijk.
5. Gardo gaat met Olivia (zuster van de missieschool tegenover de vuilnisbelt) naar de gevangenis om Gabriel Orlondriz op te zoeken.
Olivia weet niet wat haar te wachten staat. Ze weet ook niks van het tasje of andere dingen. Ze kent Gabriel Orlondriz ook niet. Terwijl Olivia, Gardo en wat bewakers naar de oude man lopen komen ze langs allerlei cellen. Olivia weet niet wat ze ziet, het zijn allemaal kooien boven elkaar gestapeld waar mensen inzitten. De mensen steken allemaal handen naar haar uit. Ze blijft staan van de schrik en kan even niet verder lopen. Toch komen ze even later bij Gabriel Orlodriz aan. Na een heel gesprek waar Olivia niks van begreep, weet Gardo dat hij de bijbel van Gabriel Orlondriz nodig heeft om de brief te ontcijferen. Hij krijgt hem niet gelijk omdat het bezoekuur is afgelopen.
3. Dit is het eerste doel uit het tasje: de kluisjes op het station.
Er zat een sleutel in het tasje, geld met portemonnee en legitimatie bewijzen. Rafael en Gard wisten gelijk dat ze het meeste aan de sleutel zouden hebben. Dus dachten ze na waar deze sleutel voor zou kunnen zijn? Maar eerst wilden ze het tasje verstoppen want de politie zal binnenkort alle huizen overhoop halen, behalve een: het huis van Rat (Jun-Jun). Daar zal de politie nooit gaan zoeken want niemand wist dat het er uberhaubt was. Het lag achter een smal kanaal op de vuilnisbelt op een plek waar je niet zou denken dat er iemand leeft. Dat was dus wel zo. Rat (Jun-Jun) woont er helemaal alleen. Daar verstopten ze het tasje en bespraken iets over de sleutel: rat wist waar de sleutel vandaan kwam, nadat hij een tijd op het station geleefd had wist hij dondersgoed hoe de kluissleutels eruitzagen. Dat was een kluissleutel van het station. Een paar dagen later gaan ze met zijn drieën naar station, openen het kluisje en vinden een brief. De brief konden de jongens niet lezen omdat het niet bestond uit letters maar uit cijfers. Hij was gericht aan ene Gabriel Orlondriz hij zat in de gevangenis.
4. Als gardo terug rent van de politie dan lijkt het wel alsof hij oneindig doorrent.
De politie komt nog meerdere malen terug en de laatste keer nemen ze Rafael mee. alle bewoners van de vuilnisbelt proberen het tegen te houden, maar dat lukt niet. Hij wordt meegenomen naar het politiebureau. Daar ondervragen ze hem naar het tasje. Hij doet alsof hij niks weet. Zelfs als ze hem uit het raam hangen en dreigen hem te laten vallen zegt hij niks. hij wordt mishandelt. Na wat flinke pakken slaag mag hij weg. hij heeft een bloedneus en heel wat blauwe plekken. hij rent en rent. Het was nog best een stuk van de vuilnisbelt naar het politiebureau en andersom. het lijkt wel of hij eeuwig doorrent, zeker nu het avond is lijken de straten nog langer. opeen gegeven moment begint het te regenen. Je zal enken dat hij dat niet fijn vond, maar hij vond het heerlijk.
5. Gardo gaat met Olivia (zuster van de missieschool tegenover de vuilnisbelt) naar de gevangenis om Gabriel Orlondriz op te zoeken.
Olivia weet niet wat haar te wachten staat. Ze weet ook niks van het tasje of andere dingen. Ze kent Gabriel Orlondriz ook niet. Terwijl Olivia, Gardo en wat bewakers naar de oude man lopen komen ze langs allerlei cellen. Olivia weet niet wat ze ziet, het zijn allemaal kooien boven elkaar gestapeld waar mensen inzitten. De mensen steken allemaal handen naar haar uit. Ze blijft staan van de schrik en kan even niet verder lopen. Toch komen ze even later bij Gabriel Orlodriz aan. Na een heel gesprek waar Olivia niks van begreep, weet Gardo dat hij de bijbel van Gabriel Orlondriz nodig heeft om de brief te ontcijferen. Hij krijgt hem niet gelijk omdat het bezoekuur is afgelopen.
6. terwijl Olivia en Grado inn de gevangenis zijn gaan Rat en Rafael naar het huis van de heer Zapanta (de vice-president waarvan 6 miljoen dollar is gestolen).
Rat en rafael weten dat er in de brief stond: als u nu eens naar Zapanta's huis kon: uw ziel zou zingen. Wat werd hiermee bedoeld. Om daar achter te komen gaan Rat en Rafael naar het huis van Zapanta.daar komen ze niet zomaar. Overal stonden bewakers en politie. maar ze zijn toch binnen gekomen. Via de boom over de muur zijn tuin in. En toen ze dat huis zagen wisten ze wat er werd bedoeld. Het was zo'n mooi huis en groot dat het was. En zeker niet de kleinste tuin. Hij had zelfs een eigen golfbaan in zijn tuin. De heer Zapanta was een tijd geleden beroofd. Daarom was er nu ook allerlei politie bij hem thuis. Maar hij was zeker niet de leukste. Hij heeft een tijd geleden weten miljoenen achter over te drukken.
6. terwijl Olivia en Grado inn de gevangenis zijn gaan Rat en Rafael naar het huis van de heer Zapanta (de vice-president waarvan 6 miljoen dollar is gestolen).
Rat en rafael weten dat er in de brief stond: als u nu eens naar Zapanta's huis kon: uw ziel zou zingen. Wat werd hiermee bedoeld. Om daar achter te komen gaan Rat en Rafael naar het huis van Zapanta.daar komen ze niet zomaar. Overal stonden bewakers en politie. maar ze zijn toch binnen gekomen. Via de boom over de muur zijn tuin in. En toen ze dat huis zagen wisten ze wat er werd bedoeld. Het was zo'n mooi huis en groot dat het was. En zeker niet de kleinste tuin. Hij had zelfs een eigen golfbaan in zijn tuin. De heer Zapanta was een tijd geleden beroofd. Daarom was er nu ook allerlei politie bij hem thuis. Maar hij was zeker niet de leukste. Hij heeft een tijd geleden weten miljoenen achter over te drukken.
7. Met deze ijskast heeft de huisknecht (de eigenaar van het tasje) van Zapanta miljoenen weten te stelen.
Terwijl Rafael en rat in de tuin van de heer Zapanta staan te kijken naar hoe reuzachtig dat huis is laat de tuinman hen schrikken. Hij roept de bewakers niet en loodst ze niet naar buiten maar toch zijn Rafael en Rat eventjes bang voor hem. Hij vertelt meer over Jose Angelico (de huisknecht van Zapanta en de eigenaar van het tasje) en de diefstal. Zapanta had de code van de kluis al vertelt aan zijn huisknecht en de sleutel had de huisknecht al meerdere malen in handen gehad. Dus kon hij deze na laten maken. Toen de heer Zapanta op vakantie was zouden er allerlei verbouwingen gedaan worden. Dus het perfecte moment voor Jose Angelico om al die achter over gedrukte miljoenen te stelen. Hij doet dit met de kapotte ijskast, die moest weggebracht worden en dat was een taak voor de huisknecht. Hij stopte al het geld in de ijskast en liet het ergens anders achter. Maar al snel na zijn daad wordt hij gedood door politieagenten.
8. Nadat Gardo de bijbel van de bewaker heeft gekregen wordt hij achtervolgd.
Gardo zal later na de afspraak met Gabriel Orlondriz de bijbel krijgen. Maar de bewaker geeft hem niet zomaar. Ze gaan een theehuis in een spreken daar voor een dag later af. Gardo heeft zijn vuilnishaak meegenomen omdat hij niet verwacht dat hij de bijbel zomaar krijgt. Dat is ook zo. Nadat hij de bijbel heeft en snel weg wil gaan houdt de bewaker hem vast. Gardo slaat hem los met zijn haak en rent weg. maar de politie komt hem achterna. na een stukje rennen zijn de jongens weer met zijn drieën. Zij zijn sneller en slimmer dan de politie en weten te ontsnappen.
8. Nadat Gardo de bijbel van de bewaker heeft gekregen wordt hij achtervolgd.
Gardo zal later na de afspraak met Gabriel Orlondriz de bijbel krijgen. Maar de bewaker geeft hem niet zomaar. Ze gaan een theehuis in een spreken daar voor een dag later af. Gardo heeft zijn vuilnishaak meegenomen omdat hij niet verwacht dat hij de bijbel zomaar krijgt. Dat is ook zo. Nadat hij de bijbel heeft en snel weg wil gaan houdt de bewaker hem vast. Gardo slaat hem los met zijn haak en rent weg. maar de politie komt hem achterna. na een stukje rennen zijn de jongens weer met zijn drieën. Zij zijn sneller en slimmer dan de politie en weten te ontsnappen.
9. Dit is de bijbel van de overleden Gabriel Orlondriz.
Met behulp van deze bijbel zouden de jongens de brief moeten kunnen ontcijferen. Het valt nog niet mee. Gardo en Rafael doen het met zijn tweeën. Rat kan niet lezen dus zal dat ook niet erg veel nut hebben. Rafael en Gardo zijn er een nacht lang mee bezig. Ze kunnen immers niet stoppen omdat ze het zo spannend vinden. Uiteindelijk hebben ze het: het zijn coordinaten voor op een kaart. Ze bekijken de kaart en zien dat het wijst naar een begraafplaats midden in de stad. De ochtend erna willen ze erheen gaan maar ze worden tegen gehouden door politieagenten die hen omsingelen. ze rennen en weten de politie weer te slim af te zijn.
Met behulp van deze bijbel zouden de jongens de brief moeten kunnen ontcijferen. Het valt nog niet mee. Gardo en Rafael doen het met zijn tweeën. Rat kan niet lezen dus zal dat ook niet erg veel nut hebben. Rafael en Gardo zijn er een nacht lang mee bezig. Ze kunnen immers niet stoppen omdat ze het zo spannend vinden. Uiteindelijk hebben ze het: het zijn coordinaten voor op een kaart. Ze bekijken de kaart en zien dat het wijst naar een begraafplaats midden in de stad. De ochtend erna willen ze erheen gaan maar ze worden tegen gehouden door politieagenten die hen omsingelen. ze rennen en weten de politie weer te slim af te zijn.
10. De begraafplaats waar de gestolen 6 miljoen zich zou moeten bevinden.
Na de achtervolging steekt Gardo zijn hand op voor een taxi. Ze rijden met de taxi naar de begraafplaats, maar omdat het de dag van de doden is, is het erg druk op de weg. Het is ook erg druk op de begraafplaats. In de brief stonden nummers daar zal het graf zich moeten bevinden. Ze vragen naar de nummers en krijgen een aanwijzing dat het boven op een heuvel zal moeten zijn. Daar vinden ze het graf niet en gaan op een muurtje zitten. Als ze zich omdraaien zien ze dat daar het arme deel van de begraafplaats is. Daar zien ze vergelijkbare nummers, dus ze zoeken verder. Uiteindelijk vinden ze tot hun verbazing drie graven met de achternaam Angelico (de familie van de huisknecht). Het hadden er maar twee moeten zijn: zijn vrouw en zoontje. Maar nu zagen ze dat ook het dochtertje dood is. De jongens vonden het erg zielig, maar kwamen nu nog geen stap verder. Tot ze een meisje hoorden. Ze zat boven op de stapels met graven. Ze zei dat ze het dochtertje van Jose Angelico was en dat ze een week op hem wachtte om samen naar de graven van haar broertje en moeder te gaan. Nu wisten ze dat het graf van het dochtertje niet echt was. Ze maakten het 's nachts open en vonden zes miljoen.
Na de achtervolging steekt Gardo zijn hand op voor een taxi. Ze rijden met de taxi naar de begraafplaats, maar omdat het de dag van de doden is, is het erg druk op de weg. Het is ook erg druk op de begraafplaats. In de brief stonden nummers daar zal het graf zich moeten bevinden. Ze vragen naar de nummers en krijgen een aanwijzing dat het boven op een heuvel zal moeten zijn. Daar vinden ze het graf niet en gaan op een muurtje zitten. Als ze zich omdraaien zien ze dat daar het arme deel van de begraafplaats is. Daar zien ze vergelijkbare nummers, dus ze zoeken verder. Uiteindelijk vinden ze tot hun verbazing drie graven met de achternaam Angelico (de familie van de huisknecht). Het hadden er maar twee moeten zijn: zijn vrouw en zoontje. Maar nu zagen ze dat ook het dochtertje dood is. De jongens vonden het erg zielig, maar kwamen nu nog geen stap verder. Tot ze een meisje hoorden. Ze zat boven op de stapels met graven. Ze zei dat ze het dochtertje van Jose Angelico was en dat ze een week op hem wachtte om samen naar de graven van haar broertje en moeder te gaan. Nu wisten ze dat het graf van het dochtertje niet echt was. Ze maakten het 's nachts open en vonden zes miljoen.
Lange verwerkingsopdracht
Woensdag 31 Oktober 2014
Hallo tante,
Zo noem ik je tegenwoordig omdat ik van mijn echte tante ben weggevlucht. Ik mis haar enorm en wil graag weer bij haar wonen. Maar dat kan nou eenmaal niet :(. Ik denk dat ze enorm boos op mij is. Ik heb haar zonder pardon achtergelaten. Ze heeft jaren voor mij gezorgd en dan doe ik dit. Ik weet niet of ik ooit nog wel thuis kan komen (als ik mijn huis een huis mag noemen). Tante als je dit ooit leest dan is dit als eerbied aan jou. Verder was gisteren een superdag. We zijn weggekomen van de politie en ze te slim afgeweest bij het theehuis. Gardo had gelukkig zijn haak meegenomen. Toen hebben we de hele nacht naar de bijbel en de brief gekeken, en hebben we na heel veel werk eindelijk ontcijferd. Maar vanmorgen heeft de politie ons omsingeld op onze schuilplaats. Ik vraag me af hoe ze onze schuilplaats gevonden hebben... Maar we moesten toen zo onopvallend mogelijk buiten komen. Gelukkig zijn Gardo en Rat(Jun-Jun) enorm lenig. Ze hielpen mij want ik ben het tegenovergestelde van hen: Totaal niet lenig. Door middel van allerlei daken en bomen zijn we op de grond gekomen, maar de politie was nog niet weg. We renden en renden, en op dat moment had Rat een idee: We moesten tussen de menigte kinderen rennen, dan zou de politie ons nooit herkennen. Het hielp en de kinderen renden gewoon met ons mee. Ik weet niet waarom misschien om ons te beschermen. Op een gegeven moment gingen we een steegje in. Wat de politie niet door had, maar wij natuurlijk wel. Toen deed Gardo iets waar ik hem nog zijn hele leven dankbaar voor ben: hij hield zijn hand op voor een taxi. Vanaf dat moment waren we weer even veilig. Maar natuurlijk niet voor lang. Ik word er echt helemaal gek van. De hele tijd maar weer die politie. Ik denk dat ik een stomme fout heb gemaakt. Ik had dat tasje gewoon terug moeten geven. Dan hadden we 10000 peso gekregen, iedereen blij. Maar nee ik moest eigenwijs blijven. Sorry tante -als u dit ooit leest- dat ik u in deze problemen heb gebracht. Maar ik ga verder met het verhaal van vandaag. We zaten in de taxi. Maar het was dodenvaartsdag, dus we stonden in de file. Daar hield onze ellende nog niet op: we stapten uit omdat het zo druk was en we konden dit laatste stukje nog wel lopen, maar dat duurde iets langer dan gepland. Niet alleen de snelweg stond vol file, ook alle andere wegen. Dus het duurde nog wel even voordat we er eindelijk waren. Eenmaal op de begraafplaats moesten we het goede graf nog vinden. En dat is niet zo makkelijk als het klinkt. We vroegen aan een man bij een kraampje of hij wist waar de nummers waren. Hij wist het, we moesten naar een heuvel en dan bij de engel. We waren op de heuvel maar ja daar stonden tientallen engelen. Na een tijdje zoeken gaven we het toch echt op, we konden het echt niet vinden. We gingen op een muurtje zitten. En daar zaten we dan een beetje te suffen. Op een gegeven moment draaide we ons om en daar zagen we ze..... de graven van de armen. Op elkaar gestapeld en al. Vier of meer bovenop elkaar. Daar moesten ze liggen. José Angelico was namelijk ook geen rijke man. Niet iedereen heeft zoveel geld om een mooi graf te betalen. Als ik doodga word ik misschien niet eens begraven, ja op de vuilnisbelt. Zo ging dat met iedereen die stierf op de vuilnisbelt. Bovendien sterft iedereen veel te vroeg. Dus ja het was nog te duur om op het arme gedeelte te begraven te worden. En iedereen sterft zo snel na elkaar dan kan je het beter dicht bij huis, of beter gezegd thuis. Ik wil echt niet zo begraven worden, maar ik vrees dat ik geen andere keus heb. We zagen vergelijkbare nummers en letters staan boven de graven. Al snel begonnen we de logica te snappen. We vonden familie Angelico. En oh wat naar: we zagen het graf van Pia Dante Angelico, zijn dochtertje. Zijn zoontje was al vlak na zijn geboorte overleden. En zijn vrouw was ook al dood. Nu ook zijn dochtertje nog.... Maar we hadden geen idee hoe we nu verder moesten. We moesten naar dit graf en dan. Ik raakte een beetje in paniek. Ik had echt geen idee meer. We waren nu zo dichtbij, als het nu misgaat. Dat wilde ik echt niet. Maar toen begon een klein zacht stemmetje tegen ons te praten. Het kwam van boven de graven. Toen zagen we haar. Het moest Pia Dante zijn. Ik dacht even dat ik spoken zag en werd volgens mij ook een beetje wit. Ik was niet de enige, volgens mij dachten Gardo en Rat precies hetzelfde. Maar ze was geen spook , ze was gewoon een zielig meisje dat al een week op haar vader wachtte. Ze ging iedere woensdag met haar vader naar de graven kijken. Maar vorige week was hij niet meer gekomen. José Angelico was overleden. Dat wisten wij, maar zij niet. Hij was vermoord door politie nadat hij de zes miljoen had gestolen. Zij wist dat natuurlijk niet want ik schatte haar zes. Het was een heel schattig meisje. Maar ze had al een week niet binnen geslapen of eten gehad. Dus zorgden we voor een onderdak voor haar, het was immers al avond dus tijd om naar bed te gaan. Ze sliep daar en wij dachten nog even verder. We moesten gereedschap verzamelen. We zorgden voor van alles om de kist open te krijgen. Ik wist zeker dat het geld in de kist moest liggen. Ik wil het zo graag zien. Zoveel geld, hoe zou dat eruit zien? Na even zoeken waren we klaar om de kist open te maken. We hadden ook zakken gezocht om al het geld in te doen. We openden de kist en inderdaad... het zat er in, 6 miljoen dollar. Toen stopten we al het geld in zakken en haalden we Pia Dante. We liepen naar de missieschool om het geld en nog een beetje extra terug te geven. En toen zagen we uniformen. We namen er vier mee en kleedden ons om. Allemaal hadden we een rugzak die vulden we met geld voor ons zelf. De rest strooiden we door de lucht boven de vuilnisbelt. Door de wind waaide het wel een beetje weg. Ik moet toegeven zoveel geld is heel zwaar. Maar nu is het avond, tijd om te gaan slapen en nog even naar jou te schrijven tante.
- Rafaël -
Woensdag 31 Oktober 2014
Hallo tante,
Zo noem ik je tegenwoordig omdat ik van mijn echte tante ben weggevlucht. Ik mis haar enorm en wil graag weer bij haar wonen. Maar dat kan nou eenmaal niet :(. Ik denk dat ze enorm boos op mij is. Ik heb haar zonder pardon achtergelaten. Ze heeft jaren voor mij gezorgd en dan doe ik dit. Ik weet niet of ik ooit nog wel thuis kan komen (als ik mijn huis een huis mag noemen). Tante als je dit ooit leest dan is dit als eerbied aan jou. Verder was gisteren een superdag. We zijn weggekomen van de politie en ze te slim afgeweest bij het theehuis. Gardo had gelukkig zijn haak meegenomen. Toen hebben we de hele nacht naar de bijbel en de brief gekeken, en hebben we na heel veel werk eindelijk ontcijferd. Maar vanmorgen heeft de politie ons omsingeld op onze schuilplaats. Ik vraag me af hoe ze onze schuilplaats gevonden hebben... Maar we moesten toen zo onopvallend mogelijk buiten komen. Gelukkig zijn Gardo en Rat(Jun-Jun) enorm lenig. Ze hielpen mij want ik ben het tegenovergestelde van hen: Totaal niet lenig. Door middel van allerlei daken en bomen zijn we op de grond gekomen, maar de politie was nog niet weg. We renden en renden, en op dat moment had Rat een idee: We moesten tussen de menigte kinderen rennen, dan zou de politie ons nooit herkennen. Het hielp en de kinderen renden gewoon met ons mee. Ik weet niet waarom misschien om ons te beschermen. Op een gegeven moment gingen we een steegje in. Wat de politie niet door had, maar wij natuurlijk wel. Toen deed Gardo iets waar ik hem nog zijn hele leven dankbaar voor ben: hij hield zijn hand op voor een taxi. Vanaf dat moment waren we weer even veilig. Maar natuurlijk niet voor lang. Ik word er echt helemaal gek van. De hele tijd maar weer die politie. Ik denk dat ik een stomme fout heb gemaakt. Ik had dat tasje gewoon terug moeten geven. Dan hadden we 10000 peso gekregen, iedereen blij. Maar nee ik moest eigenwijs blijven. Sorry tante -als u dit ooit leest- dat ik u in deze problemen heb gebracht. Maar ik ga verder met het verhaal van vandaag. We zaten in de taxi. Maar het was dodenvaartsdag, dus we stonden in de file. Daar hield onze ellende nog niet op: we stapten uit omdat het zo druk was en we konden dit laatste stukje nog wel lopen, maar dat duurde iets langer dan gepland. Niet alleen de snelweg stond vol file, ook alle andere wegen. Dus het duurde nog wel even voordat we er eindelijk waren. Eenmaal op de begraafplaats moesten we het goede graf nog vinden. En dat is niet zo makkelijk als het klinkt. We vroegen aan een man bij een kraampje of hij wist waar de nummers waren. Hij wist het, we moesten naar een heuvel en dan bij de engel. We waren op de heuvel maar ja daar stonden tientallen engelen. Na een tijdje zoeken gaven we het toch echt op, we konden het echt niet vinden. We gingen op een muurtje zitten. En daar zaten we dan een beetje te suffen. Op een gegeven moment draaide we ons om en daar zagen we ze..... de graven van de armen. Op elkaar gestapeld en al. Vier of meer bovenop elkaar. Daar moesten ze liggen. José Angelico was namelijk ook geen rijke man. Niet iedereen heeft zoveel geld om een mooi graf te betalen. Als ik doodga word ik misschien niet eens begraven, ja op de vuilnisbelt. Zo ging dat met iedereen die stierf op de vuilnisbelt. Bovendien sterft iedereen veel te vroeg. Dus ja het was nog te duur om op het arme gedeelte te begraven te worden. En iedereen sterft zo snel na elkaar dan kan je het beter dicht bij huis, of beter gezegd thuis. Ik wil echt niet zo begraven worden, maar ik vrees dat ik geen andere keus heb. We zagen vergelijkbare nummers en letters staan boven de graven. Al snel begonnen we de logica te snappen. We vonden familie Angelico. En oh wat naar: we zagen het graf van Pia Dante Angelico, zijn dochtertje. Zijn zoontje was al vlak na zijn geboorte overleden. En zijn vrouw was ook al dood. Nu ook zijn dochtertje nog.... Maar we hadden geen idee hoe we nu verder moesten. We moesten naar dit graf en dan. Ik raakte een beetje in paniek. Ik had echt geen idee meer. We waren nu zo dichtbij, als het nu misgaat. Dat wilde ik echt niet. Maar toen begon een klein zacht stemmetje tegen ons te praten. Het kwam van boven de graven. Toen zagen we haar. Het moest Pia Dante zijn. Ik dacht even dat ik spoken zag en werd volgens mij ook een beetje wit. Ik was niet de enige, volgens mij dachten Gardo en Rat precies hetzelfde. Maar ze was geen spook , ze was gewoon een zielig meisje dat al een week op haar vader wachtte. Ze ging iedere woensdag met haar vader naar de graven kijken. Maar vorige week was hij niet meer gekomen. José Angelico was overleden. Dat wisten wij, maar zij niet. Hij was vermoord door politie nadat hij de zes miljoen had gestolen. Zij wist dat natuurlijk niet want ik schatte haar zes. Het was een heel schattig meisje. Maar ze had al een week niet binnen geslapen of eten gehad. Dus zorgden we voor een onderdak voor haar, het was immers al avond dus tijd om naar bed te gaan. Ze sliep daar en wij dachten nog even verder. We moesten gereedschap verzamelen. We zorgden voor van alles om de kist open te krijgen. Ik wist zeker dat het geld in de kist moest liggen. Ik wil het zo graag zien. Zoveel geld, hoe zou dat eruit zien? Na even zoeken waren we klaar om de kist open te maken. We hadden ook zakken gezocht om al het geld in te doen. We openden de kist en inderdaad... het zat er in, 6 miljoen dollar. Toen stopten we al het geld in zakken en haalden we Pia Dante. We liepen naar de missieschool om het geld en nog een beetje extra terug te geven. En toen zagen we uniformen. We namen er vier mee en kleedden ons om. Allemaal hadden we een rugzak die vulden we met geld voor ons zelf. De rest strooiden we door de lucht boven de vuilnisbelt. Door de wind waaide het wel een beetje weg. Ik moet toegeven zoveel geld is heel zwaar. Maar nu is het avond, tijd om te gaan slapen en nog even naar jou te schrijven tante.
- Rafaël -
